Երիտասարդը իր առջև տեսավ ծանոթ միջնաբերդը՝ վերից վար ծառաստանով շրջապատված և կանաչների մեջ կորած այգին՝ ատամնավոր պարսպով ու բուրգերով գոտևորված:
Դեմ դիմաց կանգնած էր մի տղամարդ՝ ծանոթ ժպիտով, ժամանակի ճերմակ փոշուց սպիտակած մազերով, բայց երիտասարդական առույգ կեցվածքով ու վեհատեսիլ:
Աղոթասրահ մտան երկու քահանա. մեկը՝ Տեր Սարգիսը՝ միջահասակ, նիհար մարմնով, հազիվ քառասուն տարեկան, մյուսը՝ Տեր Հովսեփը՝ բարձրահասակ, սպիտակամորուս, բարի դեմքով ծերունին:
Քաղաքի սակավամարդ նրբանցքներից մեկով քայլում էր մի երիտասարդ՝ ուսերից վար թափվող դարչնագույն զգեստով, մուգ շագանակագույն մույկերով:
Երկար քայլելուց հետո վերջապես հասանք մի լեռնահովիտ՝ սառնորակ աղբյուրներով, պաղ շնկշնկան քամիներով, թափանցիկ օդով ու երփներանգ ծաղիկներով, և որոշեցին այլևս չշարունակել ճամփան և ապրել երկրային այդ շքեղ դրախտում:
Կարոտակեզ հայացք գցելով Լիլիթի՝ օձի պես գալարվող մարմնին, Ադամը արագ վազեց նրա հետևից: Անծայի գորովանքով լցվեց Ադամի՝ սիրուց բոցակեզ սիրտը: Ուր գնում էր, լսում էր հայրենիքի հոգի կեղեքող հեծեծանքները և շղթաների ահ ներշնչող շարաչյունը:
Թռչունը կտուցով ծակեց ծառի՝ հարյուրամյակների ընթացքում կոշտացած կեղևը՝ նրա տակ միջատներ գտնելու հույսով:
Նանե Խաչատրյան 