1. Տեքստը փոխադրի՛ր իբրև զրույց:

— Ո՞վ է հայտնագործել պաղպաղակը, — հարցրեցի:

— Հայտնի է, որ Սիցիլիան նվաճած արաբները տասնմեկերորդ դարում մի հետաքրքիր ուտելիք էին պատրաստում. թռչնի ձվի պարունակությունը դատարկում էին, դատարկ կճեպի մեջ համեմված ջուր լցնում և մի գիշեր թողնում ձյան մեջ, — պատասխանեց նա, — հին հռոմեացիները նույնպես ունեցել են իրենց սառն աղանդերը, — շարունակեց նա, — հանում էին դեղձի միջուկը և փոխարենը` մեջը սառույցի կտորներ լցնում: Առաջնությունը սակայն հին չինացիներին է պատկանում: Նրանք հռոմեացիներից դեռ շատ առաջ, որպես սառն անուշեղեն, գործածել են ձյունը` լիմոնի, նարնջի կտորների ու նռան հատիկների հետ խառնած: Եվ ճիշտ են արել, դա շատ համով է:

2. Տեքստն ընդարձակ փոխադրի՛ր նկարագրություն, բնութագրում, վերաբերմունք արտահայտող բառեր, բառակապակցություններ կամ նախադասություններ ավելացնելով:

Բարձր սարի խորդուբորդ լանջից քաղձրահամ ջուրը գոչգոչալով իջնում Էր: Մի ծարավ մարդ կուշտ խմեց, հովացավ, ասաց.

—Անուշ ձայնդ ականջ է տանում, չլիներ լավ չէ՞ր:
-Ինչ-ինչ-ի՞նչ,- զարմացավ սառը և քաղձրահամ ջուրը:
-Տեսա՞ր,- պատասխանեց զովացած մարդը,- քաղձր ձայնդ խանգարեց, կարևոր խոսքս քեզ չհասավ:
-Հասա՛վ ու շա՛տ լավ հասավ, ո՛վ կարճամիտ,- ասաց քաղցրահամ ջուրը:- Ամեն բան, որ շարժվում է, ձայն պիտի հանի:

3. Պատմություն հորինի՛ր, որն ավարտվի այսպես`
Այս պատմությունը ցույց է տալիս, որ հարազատ միջավայրից դուրս հայտնված մարդուն պետք է օգնել ու նեցուկ լինել, մինչև որ նոր տեղին հարմարվի:

Դա սովորական օր էր, Ալիսան առավոտից պատրաստվում էր, որպեսզի նոր դպրոց գնա: Նա ոգևորված էր, թեև մի քիչ վախեցած՝ նոր միջավայրում հայտնվելու մտքից:

Նա այդքան էլ չէր սիրում շբվել և նոր ընկերներ ձեռք բերել, բայց և չէր կարող միայնակ մնալ: Իր հին դպրոցում Ալիսան երկու մտերիմ ընկերներ ուներ, սակայն նրանք չէին կարող և չէին էլ ուզում տեղափոխումվել իր հետ ուրիշ դպրոց: Դա իհարկե նրան շատ հուզեց, բայց գլխում նաև դրական մտքեր կային տեղափոխության մասին:

Ալիսան շատ սիրուն էր հագնվել այդ օրվա համար: Նա հագել էր ճերմակ, գեղեցիկ՝ ծաղկանման նախշերով վերնաշապիկ, մուգ կապույտ կիսաշրջազգեստ և նույն գույնի օձիգ: Մազերը կապել էր շատ բարձր և զարդարել ճերմակ մազակալով:

Երբ մայրիկը բերեց Ալիսային դպրոցի մոտ, նա կանգնեց և նայեց դպրոցին: Նրա միտքը խառն էր: Դա նոր գլուխ էր իր կյանքում:

Եվ մի քիչ էլ նայելով դպրոցին, նա մտավ ներս: Մայրիկը արդեն գնացել էր՝ շտապ գործեր ուներ: Մտնելուց նրան ոչ ոք չդիմավորեց և նա պատահական դասարաններ էր մտնում՝ ման գալով տնօրենի գրասենյակը: Նա իրեն շատ անհարմար էր զգում: Վերջապես նա գտավ գրասենյակը, թխկթխկացրեց դուռը և երբ լսեց “Մտե՛ք” բառը, ներս մտավ:

— Բարև ձեզ:

— Բարի օր, գեղեցիկ աղջնակ: Ի՞նչ ես փնտրում:

— Ես նոր սովորող եմ և չեմ կարող գտնել իմ դասարանը

—-