Զապել Եսայանը ծնվել է 1878 թվականի փետրվարի 4-ին Կ․ Պոլսի Սկյուտար թաղամասում։
Լինելով առաջադեմ հայացքների կրող՝ նա ոչ միայն կարողանում է կրթություն ստանալ, այլև հասնում է արտերկիր և ուսումը շարունակում Փարիզի Սորբոնի համալսարանում, որտեղ և հանդիպում ու ամուսնանում է Տիգրան Եսայանի հետ։ Սակայն ընտանիքին վիճակված էր երկար տարիներ ապրել միմյանցից առանձին՝ ամուսինը և դուստրը՝ Սոֆին, Ֆրանսիայիում, իսկ Զապելը և նրանց որդին՝ Հրանտը, վերադառնում են Կոստանդնուպոլիս՝ 1908թ.-ի Երիտթուրքական հեղափոխությունից անմիջապես հետո։
Զաբել Եսայանը կանանց իրավունքների համար պայքարող առաջամարտիկ էր, որը մարտահրավեր էր նետում հասարակական նորմերին իր գրվածքների և գործողությունների միջոցով: Իր գրական ստեղծագործություններում նա պատկերել է ուժեղ կին կերպարների, որոնք հակասում են ավանդական դերերին՝ ոգեշնչելով կանանց ինքնահաստատվել: Նա նաև մասնակցել է ֆեմինիստական շարժումներին՝ պաշտպանելով կանանց կրթությունը և աջակցելով նրանց սոցիալական կարգավիճակը բարելավելու ջանքերին:
1909-ին Կիլիկիայում հայերի կոտորածից հետո Զաբել Եսայանն ականատես է լինում հարազատների ողբերգությանը և իր տպավորությունները փաստում «Ավերակներու մեջ» գրքում։
Հայոց ցեղասպանության ժամանակ նա օգնություն է կազմակերպել Մերձավոր Արևելքում խնդրողների և որբերի համար՝ իր բողոքն արտահայտելով «Վերջին գավաթը» և «Հոգիս ասորյալ» վեպերում։
Եսայանը տարբեր լեզուներով հրատարակել է ցեղասպանության մասին բազմաթիվ հոդվածներ և աշխատություններ և ակտիվորեն մասնակցել Փարիզի օգնության և լրագրության աշխատանքներին։
Հետաքրքիր դեպք
Զապել Եսայանին հաջողվել է խույս տալ Հայոց ցեղասպանությունից։ 1915 թվականի ապրիլի 24-ին, հյուրանոցից դուրս գալով, նա անսպասելիորեն հանդիպում է երկու զինված թուրքի, որոնք հարցնում են․
-Զապել Եսայանը դո՞ւ ես։
-Չէ, Զապելը ներսում է,-հանգիստ ասում է կինը և անշտապ հեռանում։
Թաքնվում է հիվանդանոցում՝ ներկայանալով որպես թրքուհի, այնուհետև, անձնագիր հայթայթելով, հույն ժանեկագործուհու անվան տակ հասնում է Ադրիանապոլիս, անցնում Բուլղարիայի, Ռումինիայի սահմանը և հասնում Թիֆլիս։ Այստեղ հանդիպում է Հովհաննես Թումանյանի հետ, որը ջերմորեն ընդունում է նրան և տեղավորում իր տանը։
Նրան հաջողվում է խույս տալ, քանի որ Զապելը շատ լավ էր հասկանում, թե ինչ է կատարվում այդ օրերին Թուրքիայում։ Դեռ 1909 թ․ նա մեկնել էր Ադանա, ականատես եղել բազմաթիվ ոճրագործությունների և դրանք վավերագրել իր «Ավերակներու մեջ» գրքում։
Միտք.
“Կինը աշխարհ չէ եկած մինակ հաճելի ըլլալու համար։ Կինը եկած է իր խելքը, մտային, բարոյական եւ ֆիզիքական յատկութիւնները զարգացնելու համար։ Ինքզինքնին յարգող բոլոր կիներուն իտէալը միայն հաճելի ըլլալը պէտք չէ ըլլայ, այլ երկրիս վրայ գործօն բարերար տարր մը դառնալը։“