Եղիշե Սողոմոնյանը, որը հետագայում հայտնի է որպես Չարենց, ծնվել է Կարսում 1897 թվականի մարտի 13-ին։ Նա վաղ է սկսել իր գրական ճանապարհը՝ 1912 թվականին տպագրելով իր առաջին բանաստեղծությունը, իսկ 1914 թվականին՝ «Երեք երգ տխուր աղջկան» գիրքը՝ Չարենց կեղծանունով։
Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին զինվորագրվելով հայ կամավորական կորպուսին՝ Չարենցը անմիջականորեն զգաց պատերազմի սարսափները՝ ձևավորելով իր վաղ շրջանի բանաստեղծական ստեղծագործությունները, ինչպես «Դանթեական լեգենդը»: Չնայած Կարսի թագավորական դպրոցում կիսատ ուսմանը, նա խորասուզվեց գրականության մեջ՝ հատկապես ազդվելով Հայաստանի առաջին Հանրապետության կրթության նախարար Նիկոլ Աղբալյանից։
Սակայն 1926 թվականին Չարենցը հանցագործ միջադեպի մեջ մտավ՝ կրակելով և վիրավորելով մի երիտասարդ աղջկա, ում սիրահարվել էր, և որը նրան մերժել էր։ Նա դատապարտվել է ազատազրկման՝ հանգեցնելով կնոջ՝ Արփենիկի մահի, ինչից հետո նա սկսեց մորֆին օգտագործել։ Այդ տարեթիվը և Արփենիկի սկզբնատառերը Չարենցը դաջեց իր կրծքին, իսկ հետագայում ուրիշ կնոջից՝ Իզաբելլայից ունեցած աղջկան անվանեց նրա անունով, որպես հիշատակ:
Չնայած նրան, որ ազատ է արձակվել մարդասիրական նկատառումներով, քաղաքական ճնշումները մեծացել են, որոնք ավարտվել են նրա բանտարկմամբ և վերջնական մահով 1937 թվականին ստալինյան զտումների ֆոնին:
Չարենցի կյանքը, որը նշանավորվել է ինչպես գրական փայլով, այնպես էլ անձնական ցնցումներով, շարունակում է մնալ տաղանդի, ողբերգության և տոկունության գրավիչ հեքիաթ:
Նանե Խաչատրյան 