2019 թ
Գիտնականները բացահայտել են սև խոռոչի առաջին պատկերը, որն արվել է «Event Horizon» աստղադիտակի կողմից:

1970 թ
«Ապոլոն 13»-ը 1970 թվականին բախվեց ճգնաժամի, երբ պայթեց թթվածնի բաքը՝ վտանգելով անձնակազմի անվտանգությունը: Նրանք կարողացան ապահով վերադառնալ Երկիր։

1961 թ
1961-ին տեղի ունեցավ Ադոլֆ Էյխմանի դատավարությունը։ Նախկին նացիստը եղել է Հոլոքոստի գլխավոր կազմակերպիչներից մեկը։ Ռազմական հանցագործությունների համար կախաղան է բարձրացվել 1962թ.։

1814 թ
Նապոլեոնը ստորագրում է գահից հրաժարվելը Ֆոնտենբլոյում, 1814 թվականին:

Խաչքարերը բարդ քարե սյուներ են, որոնք հայտնաբերված են Հայաստանում և աշխարհի հայ համայնքներում, ծառայում են որպես պաշտամունքի և հիշատակի կենտրոններ՝ երկրային և աստվածային տիրույթների միջև: Մինչև 1,5 մետր բարձրությամբ յուրաքանչյուր խաչքար իր կենտրոնում ունենում է մանրակրկիտ մշակված խաչ, որի կողքին կարելի է նկատել հավերժության արև կամ անիվ՝ ուղեկցվող վեգետատիվ-երկրաչափական մոտիվներով, սրբերի և կենդանիների փորագրություններով։

Այն պխատրաստված է տեղական ծագման քարից և ավանդական գործիքների միջոցով, ինչպիսիք են սայրը, ձողը և մուրճը: Խաչքարերը ենթարկվում են փորագրման, հարթեցման և ներկման տքնաջան գործընթացի: Այս մանրակրկիտ վարպետությունը թաթախված է ավանդույթներով և ավարտվում է հանդիսավոր կրոնական արարողությամբ, որտեղ խաչքարը օծվում և օրհնվում է, որը, ենթադրվում է, իր մեջ ներծծում է աստվածային զորություններ:

Պաշտպանության, հաղթանակի և հարատևության օրհնություններով օժտված յուրաքանչյուր խաչքար յուրահատուկ հոգևոր նշանակություն ունի։ Ավելի քան 50,000 տարատեսակներով, որոնցից յուրաքանչյուրը կրում է անհատական նախշեր և ընտանեկան ավանդույթներ, խաչքարերը թանկարժեք ժառանգներ են, որոնք փոխանցվել են սերնդեսերունդ կամ ուսուցանվել վարպետից աշակերտ: Այս ավանդույթը նշում է և՛ ժառանգությունը, և՛ նորարարությունը՝ պահպանելով հնագույն տեխնիկան՝ միաժամանակ ընդգրկելով տարածաշրջանային բազմազանությունն ու գեղարվեստական արտահայտությունը:

Աղբյուր

Հայկական ոսկերչությունն իր հնագույն արմատներով և զարգացող արհեստագործությամբ վկայում է ազգի հարուստ ժառանգության և ավանդույթներին անսասան նվիրվածության մասին: Հին ժամանակներից ի վեր և՛ տղամարդիկ, և՛ կանայք իրենց զարդարում էին նրբագեղ զարդերով, ոչ միայն որպես աքսեսուարներ, այլ որպես մշակութային ինքնության և հոգևոր նշանակության հզոր խորհրդանիշներ: Յուրաքանչյուր զարդ, որը պատրաստված է մետաղներից և զարդարված թանկարժեք քարերով, իր հետ կրում է ավանդույթների և սիմվոլիզմի ժառանգություն, որը փոխանցվել է սերնդեսերունդ որպես նվիրական ժառանգություն:

Հետաքրքիր է, որ այս զարդանախշերը հայ հասարակության մեջ ծառայում էին բազմաբնույթ դերեր՝ արտացոլելով սոցիալական կարգավիճակը, գենդերային դերերը և ծիսական նշանակությունը: Օրինակ՝ տղամարդկանց մոտ արծաթե և ոսկե գոտիները նշանակում էին համապատասխանաբար առնականություն և բարգավաճում: Զմրուխտներով, փիրուզով, մարգարիտներով և խորհրդանշական նռան քարերով զարդերը հայկական ավանդական հագուստի անբաժանելի մասն էին, որը հայտնի է որպես «Տարազ», որը հաճախ փոխանակվում էր որպես հարսանեկան նվեր՝ խորհրդանշելով ընտանեկան կապերն ու բարգավաճումը:

Հայկական ոսկերչության մեջ ներկառուցված սիմվոլիկան նույնքան գրավիչ է, որի յուրաքանչյուր մոտիվն ու զարդը խորը մշակութային իմաստներ են կրում: Օրինակ, նուռը, որը հայ դիցաբանության մեջ ամենուրեք պտղաբերության և առատության խորհրդանիշն է, զարդարում է ժամանակակից բազմաթիվ նմուշներ՝ նշելով անհատականությունն ու ժառանգությունը: Նմանապես, հավերժական մոտիվը, որը համատարած է հնագույն խաչքարերում և ժամանակակից զարդերում, մարմնավորում է հայ ժողովրդի հավերժական ոգին` խորհրդանշելով նրա մնայուն ինքնությունն ու ժառանգությունը:

Ըստ էության, հայկական զարդերը զուտ զարդարանքից ավելի են՝ ծառայելով որպես անցյալի հետ շոշափելի կապ և մշակութային հպարտության վառ արտահայտություն: Իր բարդ ձևավորումների և հավերժական սիմվոլիզմի միջոցով այն շարունակում է գերել սրտերն ու մտքերը՝ պահպանելով հայկական ժառանգության էությունը գալիք սերունդների համար:

Աղբյուր

Հիերոգլիֆները գրային համակարգ է, որը հայտնագործվել է Եգիպտոսում մոտ 5000 տարի առաջ: Այն գրի երկրորդ ամենահին ձևն է, որը ծագել է սեպագիր գրառումից մի քանի հարյուր տարի անց: Այնչճ օգտագործում է սեպաձև գրանշաններ և մշակվել է Միջագետքի շումարացիների կողմից։ Ենթադրվում էր, որ եգիպտացիները գրելու գաղափարը ստացել են շումարացիներից, սակայն նրանց համակարգը այժմ ընդհանուր առմամբ համարվում է անկախ, թեև դրա ծագման մանրամասները մնում են առեղծվածային:

Հիերոգլիֆներն ունենում են նկարների ձև, որոնցից յուրաքանչյուրը ներկայացնում է մի ամբողջ բառ, վանկ կամ հնչյուն (ձայնային միավորներ, որոնցից կառուցված է խոսակցական լեզուն)։ Հին եգիպտացիներն այդ գրերը անվանում էին «աստվածների խոսքեր»։ Հույները թարգմանում էին որպես «սրբազան փորագրություններ», ինչից ծագում է «հիերոգլիֆներ» բառը։ Խստորեն, բառը վերաբերում է միայն հին եգիպտական հուշարձանների գրությանը: Եգիպտական հիերոգլիֆները գրված են տողերով և սյունակներով: Դրանք կարդում են վերևից ներքև, կամ ձախից աջ, կամ աջից ձախ՝ մարդկանց և կենդանիների կերպարների գլուխները ուղղված են դեպի տողի սկիզբը: Թեև հիերոգլիֆներն այլևս չեն օգտագործվում, Հին Եգիպտոսի որոշ նշաններ ապրում են ժամանակակից այբուբեններով։ Օրինակ, M տառը ստանում է նույն ձևը, ինչ հիերոգլիֆային ջրային ալիքի նշանը: