Հայոց լեզու, Հնչյունափոխություն

Երբ բառի վերջից վանկ կամ վանկեր են ավելանում, որոշ ձայնավորներ և երկհնչյուններ փոփոխության են ենթարկվում: Օրինակ՝ վեճ-վիճաբանություն, սուր-սրել, գույն-գունավոր:

Նկատելի է, որ վեճ բառի ե-ն դարձել է ի, սուր բառի ու-ն՝ ը, իսկ ույ երկհնչյունը՝ ու: Այս երևույթը կոչվում է հնչյունափոխություն:

Առաջադրանքներ՝

1.Համեմատիր դեմ-դիմաց գրված բառերը և ցույց տուր, թե հնչյունական ինչ փոփոխություններ են տեղի ունեցել.

Օրինակ՝ ջուր-ջրծաղիկ (ու-ն գաղտնավանկի ը)
ծաղիկ-ծաղկաման (ի-ն սղվել է)
համբույր-համբուրել (ույ-ու)

հին-հնամենի (ի-ն գաղտնավանկի ը), բազուկ-բազկաթոռ (ու-ն սղվել է), պատիժ-պատժել (ի-ն սղվել է), ողջույն-ողջունել (ույ-ու), աշխույժ-աշխուժություն (ույ-ու), մատյան-մատենագիր (յա-ե), պարտեզ-պարտիզան (ե-ի), գլուխ-գլխավոր (ու-ն սղվել է), էշ-իշամեղու (է-ի):

2. Տրված բառերի վերջից բաղադրիչներ ավելացնելով՝ բառեր կազմիր այնպես, որ տեղի ունենա հնչյունափոխություն:

ա) բուրդ, սիրտ, կույր, ճահիճ, ալյուր, կեզ, ատամնաբույժ
բրդոտ, սրտաբաբախ, կուրանալ, ճահճանալ, ալրաղաց, կիզական, ատամնաբուժարան
բ) վիշտ, թույլ, ծնունդ, հաշիվ, արթուն, հույն, տույժ
վշտանալ, թուլանալ, ծննդարան, հաշվել, արթնանալ, հունական, տուժել

3.Վերականգնիր տրված բառերի անհնչյունափոխ ձևերը՝

ձնծաղիկ — ձյուն, թխահեր — թուխ, սառցահատ — սառույց, երգչախումբ — երգիչ, կիսել — կես, ըմպանակ — ումպ, մեղվապահ — մեղու, հունական — հույն, կղզյակ — կղզի:

4.Դո՛ւրս գրիր այն բառերը, որոնցում կան հնչյունափոխված
արմատներ. վերականգնիր անհնչյունափոխ ձևերը։
Գրադարան — գիր, մայրուղի, կատվազգի — կատու, զարդանախշ, գլխապտույտ — գլուխ, խնձորենի,
լեզվաոճական — լեզու, երկաթապատ, շինարարական — շեն, լուսանկար — լույս, գյուղամեջ, մայթեզր,
կուտակել — կույտ, բառիմաստ, ջրապտույտ — ջուր, տուֆակերտ, սրբապատկեր — սուրբ, ուղղաձիգ — ուղիղ։

Է(ե) ձայնավորի հնչյունափոխությունը

1.Համեմատիր դեմ-դիմաց գրված բառերը և ցույց տուր, թե հնչյունական ինչ փոփոխություններ են տեղի ունեցել.

Հովհաննես-Հովհաննիսյան (ե — ի), անեծք-անիծել (ե — ի, ք-ն սղվել է), դեմ-դիմանկար (ե-ի), վրեժ-վրիժառու (ե — ի), վեպ-վիպասան (ե — ի)

2. Տրված բաղադրիչները միացնելով բառեր կազմիր, ուշադրություն դարձրու հնչյունափոխությանը: Օրինակ՝ կես+ա+դեմ-կիսադեմ

Ծաղիկ+ա+ձոր — Ծաղկաձոր, շեկ+ա+հեր — շիկահեր, վեմ+ա+փոր — վիմափոր, մեգ+ա+պատ — միգապատ, գես+աստղ — գիսաստղ, սեր+առատ — սիրառատ, հանդես+ություն — հանդիսություն, պատվեր+ա+տու — պատվիրատու, բնագետ+ություն — բնագիտություն, հրավեր+ա+տոմս — հրավիրատոմս:

3. Վեճ, նվեր, տեր, մեջ, գեր արմատներից 2-ական բառ կազմիր այնպես, որ տեղի ունենա հնչյունի փոփոխություն:

վեճ — վիճաբանություն, վիճել
նվեր — նվիրել, նվիրաբերել
տեր — տիրանալ, տիրություն
մեջ — միջամտել, միջադեպ
գեր — գիրանալ, գիրություն

4. Հետևյալ բառերից փակագծերում տրված բառերի և մասնիկների օգնությամբ կազմիր նոր բառեր՝ ենթարկելով անհրաժեշտ հնչյունափոխության:

Գեր (անալ) — գիրանալ, կես (ատ) — կիսատ, հայրենասեր (ություն) — հայրենասիրություն, մեգ (ապատ) — միգապատ, էշ (ատեր) — իշատեր, պարտեզ (պան) — պարտիզպան, զեն (ակիր) — զինակիր, հրավեր (ատոմս) — հրավիրատոմս, էշ (այծյամ) — իշայծյամ, գրագետ (ություն) — գրագիտություն, տեր (անալ) — տիրանալ, վեպ (ագիր) — վիպագիր:

5. Գտիր հետևյալ բառերի հնչյունափոխված մասը և վերականգնիր անհնչյունափոխ ձևերը՝

դիզել — դեզ, կիսամուշտակ — կես, վիպական — վեպ, իջևանել — էջ, պատվիրել — պատվեր, սիրալիր — սեր, իջվածք — էջ, տիրական — տեր, սիզավետ — սեզ, զինել — զեն:

ի ձայնավորի հնչյունափոխությունը

1.Համեմատիր դեմ-դիմաց գրված բառերը և ցույց տուր, թե հնչյունական ինչ փոփոխություններ են տեղի ունեցել.

Սարգիս-Սարգսյան (ի-ն սղվել է), միրգ-մրգատու (ի-ն գաղտնավանկի ը), ջիղ-ջղային (ի-ն գաղտնավանկի ը), կաղին-կաղնի (ի-ն սղվել է), որդի-որդյակ (ի — յա), կռիվ-կռվել (ի-ն սղվել է), խիղճ-խղճալ (ի-ն գաղտնավանկի ը), կծիկ-կծկել (ի-ն սղվել է), մահիճ-մահճակալ (ի-ն սղվել է), կոշիկ-կոշկեղեն (ի-ն սղվել է), նկարիչ-նկարչություն (ի-ն սղվում է), կղզի-կղզյակ (ի — յա)

2. Տրված բառերը տեղադրիր տրված շարքերում՝

ի-ն սղվել է (չի արտասանվում)-Մկրտչյան, վարչություն, վերջնական, դեղնավուն, գեղեցկանալ, փոթորկալի, մրրկածուփ, բժշկական, կնքել, վրձնահարված, նկարչական

ի-ն դարձել է ը, որը չի գրվում-նարնջագույն սկզբնակետ, սրտամորմոք, կարմրավուն

Մկրտչյան, նարնջագույն, վարչություն, վերջնական, դեղնավուն, գեղեցկանալ, փոթորկալի, մրրկածուփ, բժշկական, սկզբնակետ, կնքել, վրձնահարված, նկարչական, սրտամորմոք, կարմրավուն:

«Սանասար և Բաղդասար» և «Ոդիսական» էպոսների մասին

Էպոս

Ազգային էպոսը նկարագրում է տվյալ ազգի կամ էթնոսի ծագումը, զարգացումը և պատմությունը: Այն նաև օգնում է փոխանցել ազգի ինքնորոշման կամ ինքնաճանաչման դրվագները և բազմաթիվ ազգային խորհրդանիշների առաջացման պատմությունը:

Հայկական էպոս

«Սասնա ծռեր»ի պատմություն

Հայկական մշակույթում «Սասնա ծռեր» ազգային էպոսն առանձնահատուկ տեղ է գրավում: Այն ծնունդ է առել Հայկական լեռնաշխարհի ամենագողտրիկ անկյուններից մեկում՝ Սասունում: Սասունը պատմական Մեծ Հայքի Աղձնիք նահանգի տասներորդ գավառն է, որը տարածվում է Հայկական Տավրոս լեռների վրա: Սասունցիներն աչքի են ընկել միայն իրենց տեսակին հատուկ համառությամբ, հայրենիք ու հող պաշտելով և մի փոքր էլ «ծուռ» լինելով:

Հայոց ազգային էպոսը փոխանցվել է բանասացների և վիպասացների միջոցով՝ տարբեր պատումների ձևով: Հայկական ազգային էպոսը պարունակում է տարբեր դարաշրջանների պատմություն` մ.թ.ա. 1-ին հազարամյակի պատմական լեգենդներից և առասպելներից: 2-րդ հազարամյակի սկզբի պատմություններից առաջ: «Սասունցի Դավիթը» արտացոլում է հայ ժողովրդի (և հայ ազնվականության) պայքարը Արաբական խալիֆայության դեմ:

Էպոսում գործում են վիպական հերոսների չորս հիմնական սերունդ, որոնք միմյանց հետ կապված են ազգակցական կապերով: «Սասնա ծռերը» բաղկացած է վիպական 4 մասից կամ ճյուղից, որոնցից յուրաքանչյուրը կոչվում է հերոսների մեկ սերնդի անունով՝ «Սանասար և Բաղդասար», «Մեծ Մհեր», «Սասունցի Դավիթ» և «Փոքր Մհեր»:

Սանասարն ու Բաղդասարն

«Սանասար և Բաղդասար» ճյուղը պատմում է առաջին սերնդի մասին: Հայոց Գագիկ թագավորը հարկատու է Բաղդադի կռապաշտ խալիֆին։ Վերջինս, լսած լինելով Գագիկի դստեր՝ Ծովինարի գեղեցկության մասին, ուզում է նրան կնության վերցնել, սակայն մերժում է ստանում։ Վիրավորված խալիֆն ավերում է Հայոց աշխարհը։ Ծովինարը որոշում է հոժարակամ դառնալ խալիֆի կինը՝ երկիրը ավերումից փրկելու համար։ Լեռներում շրջելիս նա ծարավում է և Աստծուց ջուր է խնդրում։ Հանկարծակի բխած Կաթնաղբյուրից Ծովինարը մի լիքը և մի կիսատ բուռ ջուր է խմում ու հղիանում։ Հասնում է Բաղդադ։ Որոշ ժամանակ անց ծնվում են Սանասարն ու Բաղդասարը, որոնք օրեցօր մեծանում ու հզորանում են։ Խալիֆն ուզում է սպանել եղբայրներին, բայց նրանք են սպանում խալիֆին և իրենց մոր հետ փախչում են հայրենիք, հիմնում իրենց բերդը՝ Սասունը, հզորացնում ու շենացնում են այն։ Սանասարն ամուսնանում է Դեղձուն-Ծամի հետ։ Ունենում են 3 զավակ՝ Մհերը, Ձենով Օհանը և Ցռան Վերգոն։

Հունական էպոս

«Ոդիսականը»

«Ոդիսականը» երկու էպոսներից երկրորդն է, որը վերագրվում է հին հույն բանաստեղծ Հոմերին (առաջինը «Իլիականն» է) և սովորաբար համարվում է արևմտյան գրականության երկրորդ պահպանված ստեղծագործությունը։ Այն հավանաբար ստեղծվել է մ.թ.ա. 8-րդ դարի վերջին և մասամբ «Իլիական»-ի շարունակությունն է։ Այն ճանաչված է որպես բոլոր ժամանակների մեծ պատմություններից մեկը և մեծ ազդեցություն է ունեցել հետագա եվրոպական, հատկապես Վերածննդի գրականության վրա:

Էպոսը Հոմերոսի Իլիականի շարունակությունն է՝ Տրոյական պատերազմի պատմությունը։ «Ոդիսականը» հետևում է հույն առաջնորդներից մեկին՝ Ոդիսևսին, Տրոյայի անկումից հետո վերադառնալու իր թագավորություն Իթաքայում:

Ոդիսևսի ճանապարհորդությունը դեպի տուն կտևի տասը տարի և կներառի բազմաթիվ արկածներ: Դրանք ներառում են Պոլիֆեմոսի՝ ցիկլոպների (միաչք հսկա) հետ մարտում ներգրավվելը, Կալիպսոյի նիմֆայի կողմից կղզում գերի մնալը և կորցնելով իր նավը ծովի զայրացած աստված Պոսեյդոնի կողմից ուղարկված փոթորկի մեջ: Երբ նա վերջապես հասնում է տուն, տեսնում է, որ իր դժվարությունները չեն ավարտվել: Ոդիսևսի երկար բացակայության պատճառով ենթադրվում է, որ նա մահացել է, և մի խումբ հայցորդներ գրավել են նրա պալատը և մրցում են իր կնոջ՝ Պենելոպեի ձեռքի համար:

«Ոդիսական»-ի պատմությունը

Բանաստեղծությունը պարունակում է առասպելի և լեգենդի տարրեր, ինչպես նաև ուղղակի գրական գյուտ, և ընդգրկում է իր հերոսի արկածների տասը տարիները՝ Տրոյայի կործանումից մինչև նրա վերադարձը կնոջ՝ Պենելոպեի և որդի Տելեմաքոսի մոտ։ Առանձնահատուկ հետաքրքրություն է ներկայացնում կանանց դերը նկարագրված բրոնզեդարյան մշակույթում, որը ինչ-որ իմաստով ներկայացված է Ոդիսևսի պահապան աստվածության՝ մտքի աստվածուհի Աթենայի կողմից: Ոդիսևսը ինտելեկտի մարդու արքետիպն է, ով օգտագործում է ուղեղն ու պերճախոսությունը, այլ ոչ թե հնարամիտ՝ հակառակորդներին գերազանցելու և հասակակիցներին տպավորելու համար, և, հետևաբար, հիմք է ստեղծում հետագա հունական դասական մշակույթի համար:

Ոդիսևսի կերպարը

Ոդիսևսի կերպարը մարմնավորում է այն իդեալներից շատերը, որոնց ձգտում էին հին հույները՝ տղամարդկային քաջություն, հավատարմություն, բարեպաշտություն և խելացիություն: Նրա խելացիությունը խորաթափանց դիտողականության, բնազդի և փողոցային խելքի խառնուրդ է, և նա արագ, հնարամիտ ստախոս է, բայց նաև չափազանց զգույշ: Այնուամենայնիվ, նա նաև նկարագրվում է որպես շատ մարդ. նա սխալներ է թույլ տալիս, հայտնվում բարդ իրավիճակներում, կորցնում է իր ինքնատիրապետումը և հաճախ արցունքները հուզվում, և մենք նրան տեսնում ենք բազմաթիվ դերերում (որպես ամուսին, հայր և որդի, բայց նաև որպես մարզիկ: , բանակի կապիտան, նավաստի, ատաղձագործ, հեքիաթասաց, քրքրված մուրացկան, սիրեկան և այլն):

Աղբյուրներ՝ 1, 2, 3, 4