- Պատրաստ կլինես Ստեփան Զորյանի «Տխուր մարդիկ» շարքից «Կամաց խոսեք…» պատմվածքը բանավոր ներկայացնելուն, քննարկելուն:
- Բլոգում վերլուծում ենք պատմվածքը՝ ընտրելով թեմաներից մեկը.
- Դավիթ Դանիելյանը՝ տխուր մարդ
- Ինչո՞ւ էր պետք կամաց խոսել
- Ֆիզիկական ցավով տխուր մարդը. համեմատություն զորյանական մյուս տխուր մարդկանց հետ
- այլ
Դավիթ Դանիելյանը՝ տխուր մարդ
Բոլորը երևի կասեն, որ ուղղակի Դավիթը վատ էր վերաբերվում բոլորին, բայց ես ուզում եմ մի քիչ ուրիշ ձև մտածել:
Քանի որ այստեղ գրված չեն նրա իսկական զգացողությունների, մտքերի մասին, ես կփորձեմ գտնել իմ կարծիքով իսկական պատճառը այդ ցավերի:
Իմ հիմնական տարբերակը ուշադրության պակասն է: Կարող է նա հորինել է այդ ցավը, որպեսզի ուշադրություն գրավի, որովհետև ոչ մեկը չի ժխտում, որ դա կարող է իսկական ցավ չլինել:
Եթե փորձենք կարող ենք հասկանալ նրան, քանի որ նա շատ է աշխատում և երևի ժամանակ չի ունենում` ընտանիքի հետ լինելու և գոնե մեկի հետ զրուցելու: Այդպես երևի ոչ ոք նրան չի էլ հիշում: Եվ նա որոշեց խաբել, որ ուշադրություն գրավի:
Դավիթը հորինեց ատամի ցավ և ասաց բոլորին՝ կնոջը և կոլեգաներին, որ չի կարող աշխատել, քանի որ շատ ուժեղ ցավում են ներքևի ծնոտի ատամները: Նա անընդհատ պնդում էր իր կնոջը գնալ և ասել այն մարդկանց, որոնք բարձր էին խոսում, որ չաղմկեին: Եվ իր կինը գնում էր և ասում. <<Խնդրում եմ չաղմկել, քեռի Դավիթի ատամները ցավում են>>: Այդպես կինը բոլորին՝ աղջիկներին, դպրոցական երեխաներին, հարևան դերասանին տալիս էր ինֆորմացիա, որ Դավիթի ատամները ցավում էին, և արդեն այդ մարդիկ կսկսեին մտածել իր մասին: Կարող է գային մոտը, որ տեսնեն, թե ինչպես է, խորհուրդ տան:
Նանե Խաչատրյան 